My Blog List

Monday, April 30, 2018

MICHAEL WOLF in Fotomuseum Den Haag





Er reist een groot overzicht van het fotowerk van Michael Wolf (1954, BRD) door Europa.
Alle bekende thema's komen aan de orde. Het is  en blijft sterk werk. De grote formaten waardoor je details kunt ontdekken naast kleine afdrukken van mensen in overvolle metro's of van mensen in hun eigen huis maken je tot een actief kijker. Toppunt is de wand bestaande uit ruim 6000 stukken speelgoed, gemaakt in China met daarin foto's van de werkers die in lange uren onafgebroken aan de lopende band de rotzooi maken.
TOKYO

SHANGHAI

BEWONERS VAN DE EEN-KAMERAPPARTEMENTEN

TOKYO COMPRESSION
In de overvolle metro van Tokyo worden mensen tegen de deuren aangedrukt tijdens de spits.

PARIS ROOFTOPS 2014
Tegenwoordig werkt hij vanuit Parijs.

Nieuw is dat hij het Parijse straatleven niet zelf fotografeert, maar passende beelden zoekt op Google maps
Een enorme installatie van foto's en speelgoed.


Detail
Door de lange uren en hoge werkdruk gebeuren er heel wat ongelukken.
Opgenomen in de installatie werkt de foto sterker.

LIFE IS FUNNY, MY DEER - TORSTEN BRINKMANN Gem Den Haag


De titel geeft al aan wat de bedoeling is van de kunstenaar.  Je hoort dear en dat maakt de zin gewoon, de spelling deer maakt de zin absurd. Thorsten Brinckmann (1971, BRD) verzamelt enorm veel troep. Met die herkenbare voorwerpen maakt hij collages die surrealistisch en humoristisch aandoen. 
In 2007 was zijn eerste museumtentoonstelling ook op deze plek te zien. De verrassende 'zelf'portretten waarin hij zich uitdost alsof hij een middeleeuwse ridder is met een tas of een emmer als helm wekten bewondering. Nu is er meer van hetzelfde. Grappig, soms met een tweede betekenislaag, maar geen vernieuwing. 







Tuesday, April 24, 2018

MICHAEL KVIUM -CIRCUS EUROPA Kunsthal Rotterdam

In de ruimte onder de Hyperrealistische Beelden waar veel suppoosten hun handen vol hebben aan publiek dat wil fotograferen waar het niet mag en de beelden willen aanraken wat ook niet mag, is een totaal installatie van Michael Kvium (1955, Denemarken) te zien. Het bestaat uit decors, schilderijen, beelden en films.

De folder spreekt van een ' figuratieve beeldtaal waarin existentiĆ«le thema's van het mens-zijn aan bod komen. In de tentoonstelling ‘Circus Europa’ — met het circus als metafoor van onze tijd — beeldt Kvium een wereld van entertainment af, waar zelfs het meest serieuze nieuws wordt gekenmerkt door sensatie en drama. Kvium focust op de situatie in Europa en schetst het politieke toneel en het dagelijkse leven als in een circus-show. Hij trekt het publiek de circusring in, te midden van de gekte en waanzin.'

Dat Kvium kan schilderen blijkt vooral door de achtergronden. Helaas staan er karikaturale figuren voor. Die maken het allemaal nogal platjes. Oordeel zelf of de afbeeldingen commentaar geven op de situatie in Europa.


THE DUKE
THE GALLERY
THE PRIEST (beeld)



OLD LADY (beeld)

Thursday, April 12, 2018

HYPERREALISME SCULPTUUR Kunsthal Rotterdam

De titel van de tentoonstelling verwijst naar een voorganger waar het Hyperrealisme in de schilderkunst werd getoond. Nu dus in 3D. 35 beelden zijn er te zien van de jaren 60 tot heden.
George Segal (1924-2000, USA) was een van de pioniers in het creƫren van menselijke figuren in een realistische setting. Zijn modellen werden compleet in verband gestoken. Daarover bracht hij gips aan en wanneer dat hard geworden was, knipte hij de 'mal' in twee stukken. Om te voorkomen dat de mensen zouden stikken, kregen ze twee rietjes in hun neus waardoor ze konden ademen.
Museum Boijmans heeft een fraaie installatie (zie Collectie XL), maar deze mogen er ook zijn.

WOMAN READING

WOMAN IN THE MIRROR

De bekendste van de pioniers is Duane Hanson (1925-1996). hij experimenteerde met allerlei materialen, waaronder giftige. Dat heeft hem uiteindelijk het leven gekost. In het begin was er verzet tegen de beelden in musea, omdat ze volgens de critici thuis hoorden in een wassen beelden museum. Ten onrechte, Hanson geeft met zijn beelden commentaar op de Amerikaanse samenleving en voorziet zijn figuren van een stille vertwijfeling.

BODY BUILDER

John De Andrea (1941, USA) noemt men vaak in een adem met Hanson. Toch zijn er grote verschillen. Ten eerste de werkwijze. De Andrea werkt met kunsthars. Hij maakt mallen van zijn modellen (vaak vrienden) en voorziet de beelden van (echt) haar dat met de hand wordt ingeplant en van een realistische huidkleur(verf). Ten tweede tonen zijn beelden mooie mensen, die zelfbewust en tevreden met zichzelf ogen. En ten derde zijn zijn beelden vaak naakt.



 Later maakte Paul McCarthy (1945,USA) beelden die in het verlengde liggen van deze pioniers. Hij schakelde voor de uitvoering Hollywood specialisten in. McCarthy houdt ervan de toeschouwers een ongemakkelijk gevoel te geven. Dat doet hij bij deze beelden door een verzoek de beelden niet te fotograferen om de privacy van het model te beschermen..


THAT GIRL  (T.G.AWAKE) 2012/3

De generatie die nu hyperrealistische beelden maakt, werkt op schaal, d.w.z. ze verkleinen of vergroten de modellen. Daarbij willen ze meer dan alleen maar afbeelden. De beelden van Marc Sijan (..USA) zijn daar sterk voorbeelden van.


CORNERED LADY 2011

EMBRACE 2013

Sam Jinks (1973, Australie) maakt vergelijkbaar werk. In Venetie waren er tijdens diverse Biennales  beelden van hem te zien bij Personal Structures.

BENDED
In deze houding is het beeld niet langer dan 50 cm.


Dit hoofd is zeker 3x levensgroot(zie de man achter het beeld). Het beeld kent geen achterhoofd. Je kijkt tegen de dunne laag was aan.



ZHARKO BASHEKI  (1957, Macedonie) ORDINARY MAN
Ruim twee meter torent dit beeld op uit de grond. Alle spieren staan gespannen, de handen staan gekromd.
Het is duidelijk dat de bevrijding moeite kost. De blik toont aan dat hij nog hoger moet. Onwillekeurig associeer je het beeld met het geboorteland van de maker.
RON MUECK (1958, Australie) BABY
Mueck is absoluut de maker van reuzen. Deze baby meet ruim vijf meter.
Ze is pas geboren. Het haar is nat van het vruchtwater. De huid is bevlekt met bloed. De navelstreng is net afgebonden. De ogen zijn amper te zien en het gezicht maakt de baby monsterlijk.
Patricia Piccinini (1965, Sierra Leone, woont en werkt in Australie) maakt hybride beelden: een samengaan van mens en dier. De gedrochten van haar hand zijn afzichtelijk en ontroerend tegelijk. Om te knuffelen.



Evan Penny (1953, Zuid-Afrika, woont en werkt in Canada) is geĆÆnteresseerd in de wijze waarop wij waarnemen, vooral nu ieder alles en iedereen fotografeert. Hij gebruikt de modernste manieren om vervormingen aan te brengen die ons confronteren met andere wijze van waarnemen.



SELFPORTRAIT
                                                                               A CONVERSATION
Tijdens een gesprek met een collega kunstenaar. Liet hij de camera achter hem achter elkaar foto's nemen waarbij de film heen en weer schoot. Het beeld dat zo ontstond, bracht hem tot dit eindresultaat.


Tobias Schalken (1972, NL) moet met Tom Puckey e.a. laten zien dat ook in Nederland hyperrealistische beelden gemaakt worden. Het zijn goede werken die nogal afwijken van de rest. Ze zijn meer surrealistisch.
MY HOUSE IS NOT MY HOME
Op een bed ligt een meisje met het hoofd verborgen tussen haar handen alsof ze bang is. Haarbenen zijn extreem lang. Het lijkt een droombeeld, ook doordat  lakens zijn vervangen door een grastapijt. Of het beeldt de angsten en het lichamelijke ongemak van een puber.
HIS UNEXPECTED RETURN
Op het eerste gezicht zie je een meisje dat in slaap is gevallen. Dan zie je dat haar linker onderarm niet bij haar hoort: te groot, te behaard, te mannelijk. Droom of is het meer?