JEAN COCTEAU - METAMORPHOSIS Design Museum 's- Hertogenbosch

Jean Cocteau (1889- !963) was een alleskunner. Hij schreef poëzie, verhalen, toneelstukken. Hij maakte tekeningen, muurschilderingen, wandkleden. Hij ontwierp keramiek, sieraden, kleding, decors en beelden, posters en boekomslagen. En hij wierp zich enthousiast op de nieuwe kunstvorm: film. Hij zag zichzelf eerst en vooral als dichter en alles wat hij maakte beschouwde hij als poëzie.
Het museum noemt hem een voorloper van de nieuwe generatie kunstenaars die zich niet meer beperken tot een kunstvorm.
Je zou hem ook een voorloper kunnen noemen door de bijna constante aandacht die hij voor zichzelf creëerde door veelvuldig op televisie te verschijnen, zich vaak liet interviewen en fotograferen, zorgde voor schandalen, door uit te komen voor zijn homoseksualiteit en zijn omgang met beroemdheden uit kunst- en modewereld.

 Toen hij opgenomen werd in de Academie de France, ontwierp hij dit zwaard.

Zijn tekenstijl is heel herkenbaar en trefzeker, enkele lijnen volstaan. Zijn beeldende kunst noemde hij visuele poezie.  Voor hem was elk portret een zelfportret, ook als hij zijn vrienden portretteerde zoals Picasso, Stravinsky of Coco Chanel. Hij greep voor zijn werk graag terug op de Griekse mythologie, met name op het verhaal van Orpheus. 

Dezelfde stijl gebruikte hij in zijn ontwerpen van sieraden en keramiek.

In Menton, de plaats waar hij zich na Parijs vestigde samen met zijn grote liefde, de acteur Jean Marais, versierde hij de trouwzaal en een zeemanskapel met muurschilderingen.

In Menton bevindt zich het enige museum dat compleet aan Jean Cocteau gewijd is. Een groot deel van wat in de expositie te zien is, is uit dit museum afkomstig.

Tussen 1948 en 1958 verschenen er 9 films van Cocteau. Hij schreef de scenario's, voerde de regie en produceerde de films. De meeste films hebben surrealistische scenes die met eenvoudige middelen werden gerealiseerd. De hoofdrollen waren veelal voor Jean Maras. 

LA BELLE ET LA BETE

LES ENFANTS TERRIBLES

ORPHEE

STILL UIT ORPHEE

STILL UIT ORPHEE, DOOR DE SPIEGEL GAAN (spiegel werd vervangen door een bassin water) 

STILL UIT  LES ENFANTS TERRIBLES

STILL UIT LE TESTAMENT DE ORPHEE

ANNE VERONICA JANSSENS De Pont Tilburg

Zelden zo'n grote tegenstelling ervaren tussen twee gelijktijdige exposities dan nu in De Pont.
Het overzicht van het werk van de Poiriers vraagt inleving, denkwerk en nadere beschouwing.
De maquettes zijn ontstaan door metingen en vakmanschap, de schoonheid is daarbij een welkom bijproduct.
Het werk van Janssens (1956, GB) moet je ervaren. Zij werkt met licht, kleur en ruimte. Met eenvoudige middelen verwekt ze zintuigelijke waarnemingen die doen verbazen. Een rij glazen aquaria staan op een rij. Met behulp van van glas, water, gekleurde folies, olie en parafine ziet de toeschouwer als hij beweegt de kleur en de ruimte veranderen. Op de vloer is kilo's glitter uitgestrooid, bij langslopen verandert de kleur van de glitter. Het 'hoogtepunt is een afgesloten witte zaal, die gevuld is met dikke mist in de kleuren blauw, oranje en geel. Elke bezoeker raakt volkomen gedesoriënteerd.  Je maakt het mee en dat is het.

STATE OF MIND

STATE OF MIND

ANNE & PATRICK POIRIER De pont Tilburg

Al vijftig jaar is het echtpaar Poirier (1942, Frankrijk) op zoek naar sporen van het verleden, met name in Italië en Griekenland. Kwetsbaarheid van cultuur, natuur en mens spelen naast herinnering een hoofdrol in hun werk. Hun werk is een combinatie van architectuur en archeologie. Ruïnes zien ze niet als verval, maar als een teken van vitaliteit, als een keten in de continue afwisseling van constructie en destructie.
De Grieken en Romeinen stelden zich het geheugen voor als een gebouw met vele kamers. Tot in de middeleeuwen was dat de manier om kennis en herinneringen te bewaren, die kregen een plaats in een kamer waarin zij vanzelfsprekend thuis hoorden.
Sinds 2002 leven ze teruggetrokken in de Provence. Hun enige zoon overleed in dat jaar. Hij reisde met hen mee en fotografeerde en filmde wat ze onderzochten. Nu blijven ze thuis en reizen denkbeeldig in hun herinneringen. Ze noemen zich nu archeologen van hun eigen leven. Dat uit zich in beelden van henzelf.
De expositie open met een opengevouwen januskop. Achter hun profiel zien we hun denken en voelen in de vorm van amfitheaters en ruïnes.

De tentoonstelling kent enerzijds kleine maquettes, tekeningen en foto's en anderzijds enorme installaties zoals Mnemosyne (1990). Een volgebouwde maquette van theaters, observatoria, bibliotheken en musea. Aan het centraal gelegen plein staan Het Theater van het Geheugen,

Het theater van de Vergetelheid en het Amfitheater van de Dromen.

Detail.

De tegenhanger is Exotica(2000) een inktzwarte maquette van een moderne stad, opgebouwd uit afvalmateriaal. Het is een ruïne van de toekomst.

ROBOT LOVE Eindhoven

Er zijn al heel wat robots in de productiebedrijven aan het werk. De voorspelling is dat 50 % van al het werk over 10 jaar door robots zal worden gedaan. Bij alle automatisering die we om ons heen zien, denken we niet direct aan robots. Die term gebruiken we voor machines die op de een of andere manier op levende wezens lijken en/of die onze empathie oproepen.
Robot Love zoemt in op de gevoelens die wij kunnen hebben bij robots. Een vijftigtal werken zijn aanwezig om de diverse facetten te belichten. Naast ontwerpers en wetenschappers zijn er ook een aantal kunstenaars ingeschakeld.

                                                          Gedeelde Liefde

Eenzame ouderen hebben soms baat bij een robot die aaibaar is.
Hans op de Beeck presenteert zijn (ingekorte) film THE TREAD (2015). Levensgrote poppen worden bewogen door in zwart geklede spelers, zoals in een traditionele Japanse theatervorm. Het verhaal gaat over een liefde via de bekende stations : verliefdheid, genegenheid, verlies. Door het spel en de herkenning kunnen we mee leven met de poppen. De film is in zijn geheel te zien op www.hansopdebeeck.com.

Een absolute trekker is de kloon van L.A.Raeven: ANNELIES, LOOKING FOR CONMPLITION (2018).Het publiek dat in de rij heeft gestaan om binnen te komen, gaat vrolijk weer in de rij staan om de androide robot te zien, die er inderdaad uitziet als een zusje van de makers.

drukt een sterk eenzaam gevoel en verdriet uit. Bezoekers willen haar onmiddellijk troosten (!?)

De Turkse kunstenaar  Server Demirtas maakt al jaren mechanical fictions. Dat zijn mechanische, robotachtige sculpturen. Hij wil bij de kijker emoties oproepen door eenvoudige repetitieve handelingen die zijn sculpturen verrichten.  Op Robot Love is zijn KORO/CHOIR (2015) te zien.

Kiroo is een Nederlands bedrijf dat pretmachines maakt, d.w.z. interactieve seksspeeltjes voor man en vrouw. De FLESHLIGHT LAUNCH is een masturbatieapparaat voor mannen dat verbonden kan worden met skype en pornsites.

FLESHLIGHT LAUNCH

Gedeelde Intelligentie

Kunstmatige Intelligentie noemen we het, als we machines zien die geprogrammeerd zijn om te denken. De simpele vormen kennen we allemaal van het internet en huishoudelijke apparaten.

Ingewikkelder is het als machines kunnen reflecteren en reageren op wat ze zien of horen. Dat dat nog in de kinderschoenen staat, blijkt uit de misverstanden die ontstaan als we computers mondelinge opdrachten geven.

Sinds 2014 spreekt kunstenaar Stephanie Dinkins met Bina48, een van de meest geavanceerde sociale robot. Ze onderzoekt of er tussen hen een vriendschap kan ontstaan. Zij wil via deze weg begrijpen wat het betekent mens te zijn. Ze heeft ontdekt dat de robot vooroordelen van de makers heeft overgenomen, al was dat niet de bedoeling.

CONVERSATIONS WITH BINA48 (2014-HEDEN)

De Duitse kunstenaar Felix Burger bouwde een installatie met 50 poppen, die allemaal op hemzelf lijken die kunnen zingen. Ze zingen het openingslied van de Mattheus Passion van Bach. Rondom deze installatie zijn filmpjes te zien waarin Felix compleet bang of gek lijkt.

SHELL SHOCK SYNDROME 2014

De sculpturen van Margriet Breevoort zijn hyperrealistisch en vreemd. Ze zijn aantrekkelijk, aaibaar en tegelijk afstotend. Ze zijn erg populair en roepen de vraag op of zulke wezens straks een soort cyborgs worden.

THE TOURIST 2017

Een echte nerd is Albert Omoss. Als jongen deed hij al niets liever dan programmeren. Hij werkt voor MTV, Google, Nike, etc. Daarnaast maakt hij fantastische animaties, zoals UNDER CURRENTS, Te zien op Youtube.

UNDER CURRENT

De Zweedse Anna Uddenberg maakt sculpturen die je als kijker een ongemakkelijk gevoel geven.

Vrouwenlijven liggen in sexy ondergoed op koffers of tafels, soms met een selfiestick. Door hun houdingen roepen ze porno-beelden op. Anna's oeuvre richt zich op de 'plicht' van vrouwen om verleidelijk te zijn, om aandacht aan hun uiterlijk te besteden, soms op het ziekelijke af.

SAVAGE 2017

TO INFINITY AND BEYOND Breda Photo Festival 2018

Alweer de 8e editie van dit fotofestival, dat langzamerhand het belangrijkste van Nederland wordt.
Een thema vormt een goede leidraad voor de keuze van deelnemers en voor de verwachtingen van het publiek. De titel van het festival wijst naar de invloed van de wetenschap op ons leven en op de toekomst. Gelukkig is er ook plaats voor werken die op artistieke wijze het thema verbreden.

Een absoluut hoogtepunt is de installatie die inde oude Koepelgevangenis is te zien. Het is een werk van Geert van Kesteren (1966) reist al 25 jaar door het Midden Oosten als fotograaf/filmer. Hij is vooral geïnteresseerd in het Heilige Land en met name in Jeruzalem omdat een pelgrimsoord is voor het Judaïsme, Christendom en Islam. Bovendien is  daar ook het geloof in de algoritmes volop aanwezig.
THE BELIEVERS (2018) bestaat uit een 12 meter lange videowal, opgebouwd uit 29 schermen. Daarbij is een fantastisch geluidsdecor aanwezig, dat in de Koepel alom te horen is.

Een Deens fotografencollectief Sara, Peter & Tobias werken sinds 2015 samen met groot succes en heel wat prijzen.  Hun project THE MERGE ging in Breda in premiere. Zoals de titel aangeeft gaat over de fusie tussen mens en apparaat. Bij de complete overgave aan de media  stellen zij vraagtekens en beschrijven ze een worst case scenario.

Dit apparaat werkt met geluidsgolven, kleurenvelden, etc waardoor men in een korte tijd los komt van de dagelijkse zorgen. Het is gebaseerd op Indiaanse en Aziatische rituelen.

In Japan kunnen mensen zich voorbereiden op de dood door tijdens een meerdaagse cursus hun begrafenis, hun ziekbed en hun sterven te ervaren nu ze nog gezond zijn. Onderdeel is dat men in de kist gaat liggen in hun doodskleed, hun ademhaling zo traag mogelijk te maken en kalm te blijven als de kist gesloten wordt voor vijf minuten.

Het Afrofuturisme is een nieuwe stroming in de Afrikaanse kunst. Het voorspelt een grote toekomst voor de Afro-Amerikanen. Het is een samengaan van Science Fiction, mode, technologie en kunst.
Sun Ra, een jazzmusicus in de jaren vijftig, kan je zien als een voorganger. Hij kleedde zich en zijn orkest in wonderlijke kostuums en zei dat hij van Saturnus kwam.
De Keniaan Osborne Macharia maakt een soort glamourfoto's die aansluiten bij de stroming.
De serie NO TOUCH AM toont 3 "Hausa Herbal Men" uit de staat Ketsina in Nigeria. In hun mooie pakken en hun huisdier (getemd op de wijze van hun voorouders) bewaken zij 's nachts de oerwouden. Zij beschermen de jungle flora en voorkomen illegaal hakken. Echt of Fake?

FLOATING NIGHTMARES is een serie die speciaal voor het festival is gemaakt door Keyezua (1988, Angola). Zij studeerde in Nederland en werkt in Angola.
De foto's zijn gemaakt naar aanleiding van de grote stroom vluchtelingen uit Afrika.
Het idee is dat de vluchtelingen in de opvangkampen een serum krijgen toegediend waardoor ze willoos en emotieloos worden en zo gemakkelijk slavenarbeid kunnen verrichten.

Honderden rivieren en meren raken door de klimaatveranderingen uitgedroogd. Een ramp voor de bevolking die leeft van de landbouw en veeteelt. Grazige weiden verworden tot woestijnen.
De Zuid-Koreaan Daesung Lee kreeg toestemming de foto's die zo'n veertig jaar geleden gemaakt zijn in opdracht van het Nationaal Museum te gebruiken. Hij gebruikt ze om het verschil te laten zien tussen nu en toen. De figuranten hebben traditionele kleding aan.

In Zuid-Hongarije is een kippenfarm waar alle hennen behoren tot het ontworpen ras

Novogen White. Ze zijn gemaakt om zoveel mogelijk eieren te leggen, die gebruikt worden om medicijnen van te maken. Ze zijn dus net zoveel natuur als techniek.  De fotograaf Daniel Szalai (1991, Hongarije) maakte 168 kippenportretten, maar alle kippen zijn bijna identiek.