CROSSING BORDERS /PERSONAL STRUCTURES PALAZZO BEMBO BIENNALE 2015

Zoals de vorige edities is deze voor een deel te zien in Palazzo Bembo aan het Grand Canal.
De werken zijn zeer divers met een ondergeschikte rol voor de schilderkunst.

ARNIX WILNOUDT (1958, Ned) wil met zijn beelden verwarring zaaien. De vraag 'waarom?' is voor hem van levensbelang. Het antwoord op de vraag roept altijd een nieuw waarom op, om de eenvoudige reden dat het leven niet te vatten is. We proberen het door religies, mythen, sprookjes, verhalen en beelden,
die misschien even een inzicht geven, maar slecht even

LUCRETIA

HET PARADIJS

SAM LEACH (1973, Australie) zet de kijker puzzels voor. We zien schoonmakers bezig in de laboratoria van NASA, gecombineerd mer wilde dieren en flarden van landschappen. Door de strakke indeling in vierkanten en de perfecte schildering en de epoxylaag lijken het apocalyptische beelden.

STEFF LUTHI ( 1955, Zwits) wil met zijn installatie die uit 3 beelden bestaat, duidelijk maken dat we leven in tijd, in ruimte en in ons bestaan. Dat bestaan is begrensd door geboorte en dood. Zijn idee van heelal bestaat uit een vrouwelijk deel (foto 1 de mensen bevinden zich op de rand van een enorm planetenstelsel. Ieder is alleen maar met elkaar verbonden) en een mannelijk deel (foto 2, een enorme toren. De architectuur/maatschappij maakt ons tot eenzame individuen.

LILI NALOVI & JESKO WILLERT (--, Du)  TIME, SPACE , EXISTENCE is een installatie die een reflectie is op hun reizen. De portretten laten de mensen zien zoals ze werkelijk zijn zonder opsmuk, rol of functie. Het waterlandschap is vervuld van rust. boten zijn het meest oude vervoermiddel van de mens en maakt het mogelijk door de ruimte te reizen en ons bestaan nieuwe horizonnen te geven.

PEP LLAMBIAS (1954, Spanje) presenteert een installatie:  THE WEIGHT OF LIGHT  . Het gaat hem erom dat we de correlatie beseffen tussen tijd en licht. Vaak kijken we vluchtig naar wat licht vangt en laten de blik weer afdwalen. Wanneer we de tijd nemen, zien we verrassende details, die ons aan het denken of fantaseren zetten.

BEATE KUERT (-) FAULT LINE/TIME LINE. 
We zien frames uit haar meer dan 100 films. ze zijn zo gekozen dat ze op zichzelf een emotie oproepen en een relatie met elkaar aangaan. Vooral omdat er achter de beelden nog meer hangen die we moeilijk kunnen zien.

THE RACE IN MY HEAD7

MOUTH OF BEAUTY

ARIEL HASSAN (1977, Arg) & FELIX LARETTA combineren in hun werk de precisie van de mathematica met de natuurlijke chaotische formaties. Door deze op elkaar in te laten werken, ontstaan er beelden die ogenschijnlijk wetenschappelijk zijn.

DANIEL PESTA (1959, Tsjech) NOCTURNAL HEAD RECORDS. Vanaf 2012 werkt hij aan beelden en assemblages onder deze titel. De beelden moeten dromen visualiseren, die ons overspoelen met beelden die aan de werkelijkheid ontleent zijn, maar ons toch voor raadsels stellen.

MUNKHTSETSEG JALKHAAJAVIN  (1967,  Mongolie)is de eerste vrouwelijke kunstenaar uit Mongolië.  Ze werkt met tekeningen, olieverfschilderijen, beelden, mixed media en hier zijn haar laatste werken: collages op lightboxes onder de titel REINCARNATION.

Katrin Fridriks (1974, Ijsland) PERCEPTIONOF THE STENDAL SYNDROME

Door voor het schilderij GENE & ETHICS een enorm vergrootglas te hangen wil de kunstenaar de kijker erop wijzen dat er altijd meer te zien en te ervaren is.

                                                                             

GUILLAUME LACHAPELLE  (1974, Canada) PARKING

Een vitrine van glas, hoog 25 cm toont een maquette van een parkeerplaats. Door de spiegels erachter lijkt deze oneindig groot.

HAN HO (--, Korea) creëerde een installatie die zaal groot is en het moet hebben van het licht dat in verschillende kleuren door de ruimte dwaalt. Het werk heet  DIFFERENT DREAMS IN THE SAME PLACE.  Het zijn beelden die referen aan zijn verleden, verlangens, angsten en verdriet en vreugde.

     LISETTE HUIZENGA (--,Ned) DECONSTRUCTING/RECONSTRUCTING MONDRIAN

De film die rondom de toeschouwer te zien is, is een voortdurend beweging in en uit de elementen die we kennen uit de werken van Mondriaan. Hoewel begin en eind hetzelfde zijn, is de voortdurende verandering in de beelden zodanig dat niemand de overgang van eind naar begin waarneemt.