My Blog List

Friday, December 31, 2010

FOTOGRAAF BORIS BECKER IN FOMU ANTWERPEN

december 2010

Boris Becker(1961, Duitsland) noemt zichzelf een ontdekker van beelden. Zijn werk wordt
gekenmerkt door een grote rijkdom aan details, heldere compositie en een kleurgebruik dat zijn foto's bijna abstract maken. Daarbij werkt hij bijna altijd op groot formaat.
Hij is zeker beïnvloed door een van zijn leermeesters, Bernd Becher. Deze heeft samen met zijn vrouw een aparte stijl ontwikkelt in de architectuurfotografie. Becker is niet de enige die les heeft gehad van en beïnvloed is door Becher. Het geldt ook voor Andrreas Gursky en Thomas Struth.

ZEEBRUGGE 2003
Een typerend werk voor Becker: Je kunt niet direct plaatsen wat je ziet. Als je goed kijkt zie je autowrakken in de verticale gangen. Je ziet dat het gevaarte omhoog staat, maar wat is het? Een deel van een gezonken veerboot?
Het object staat in het midden, is frontaal genomen, de details zijn zonder meer herkenbaar en de kleuren zijn helder en hard.
PARKDECK 2009
De titel doet denken aan een veerboot, terwijl je eerst denkt aan een stuwwand. Doordat alle foto's frontaal zijn genomen verwacht je het hier ook, als de camera vanuit de hoogte neerkijkt op een parkeerdek, is het raadsel opgelost.
SCHWARZE ELSTER 2008
Een punt van fascinatie voor Becker is de ingreep van de mens in de natuur. Bruggen zijn daarvan een duidelijk voorbeeld. Het perspectief en de kleur maakt dat je blijft kijken naar iets waar je in de werkelijkheid geen aandacht zou schenken.

TOSCANE 2007
In alzijn landschappen zie je sporen van menselijk ingrijpen, de mensen zelf zijn afwezig. Door de wijze van fotograferen ontneemt Becker de specifieke kenmerken van de plek die hij vastlegt. Het wordt daarmee bijna een algemeen beeld, een non-plek.

Thursday, December 30, 2010

ANSELM KIEFER IN MSKA ANTWERPEN

december 2010
Anselm Kiefer behoort zonder enige twijfel tot de grote Duitse kunstenaars van deze tijd. Geboren in 1945 is hij onherroepelijk verbonden met de Tweede Wereldoorlog.
Na zijn studie literatuur en taalwetenschappen ging hij naar de kunstacademie, want hij twijfelde tussen het schrijven en de beeldende kunsten. Uit zijn werk blijkt dat hij een manier heeft gevonden om beide disciplines te verbinden. In al zijn werken is taal aanwezig, citaten uit poezie van bijvoorbeeld Celan, die schreef over zijn jaren in de concentratiekampen of dubbelzinngie titels die in het werk geplaatst zijn, woorden in verschillende talen. Daarnaast vertellen zijn werken verhalen, vaak over de wreedheid van oorlogen, over de desolate landschappen die achterblijven, over de dode natuur, die desondanks altijd levenskiemen blijft bevatten en over het water dat doodt en leven schenkt.
Bijna altijd zijn de vier elementen in zijn werk terug te vinden: aarde, lucht, water, vuur. De werken trekken je als kijker onmiddellijk in het verhaal, terwijl de symboliek vaak moeilijk te begrijpen is. Mythologie, religie, kaballistiek, ze zijn alle aanwezig in de diepere betekenis van zijn werken. Ook de wetenschap en met name de astrologie levert hem de beelden op die hij moet vormgeven.

AM ANFANG
Een exemplarisch werk voor Kiefer.
- Het is van een enorme omvang, zoals bijna al zijn werken.Zijn atelier in Frankrijk is een gigantisch depot, ooit gebruikt door warenhuis La Samaritaine.
Hoewel hij zelf van doeken spreekt, zijn er elementen die de tweedimensionaliteit doorbreken: hier de ladder en de fotorol.
-De ladder verbindt hemel(lucht) en aarde. Op de fotorol zijn beelden te zien van torens.
- Achter een aarden wal zien we een zee(water), met daarboven dreigende wolken.
- De titel verwijst naar de eerste woorden van Genesis, waarin de schepping van hemel en aarde beschreven wordt.
- Naast verf vinden we hier als gebruikt materiaal, zand, papier, lood, potlood en klei.

SECRET LIFE OF PLANTS NO7

SECRET LIFE OF PLANTS NO 12
Deze twee werken vormen tezamen met andere een reeks van totaal 14 doeken. Ze verbinden de kosmos,de sterren, met het aardse in de vorm van takken, schoenen, etc.
De sterren zijn voorzien van nummers, niet die Nasa hanteert, maar terug grijpend op de nummers die de joden kregen getatoeeerd bij hun aankomst in de kampen. Ook hier zijn de kleuren grauw, afgezien van de witte takken die als een soort routeaanduiding werken. Grijs overheerst door het gebruik van lood en cement.

SHEBIRAT HA KELIM
De titel maakt duidelijk dat we te maken hebbe met kabbalistische verhalen. De titel slaat op het verbreken v an de vaten met goddelijk licht. een van die vaten bracht het kwaad in de wereld.
Het kleed telt tien zakken. Eke zak is voorzien van een woord dat hoort bij een van de huizen van kennis. De onderste staat voor moeder aarde. Wiue alle stadia doorloopt komt uit bij dat wat alle kennis te boven gaat, de goddelijke wil.

??
De landschappen van Kiefer zijn eindeloos. Doods, voorzien van gedroogde bloemen en planten, maar soms zie het rood van klaprozen, die staan voor de hoop.

SECRET LIFE OF PLANTS NO 3
De werken in Antwerpen zijn uit de collectie van de bouwondernemer Hans Grothe, die naast Kiefer ook een enorme hoeveelheid werken van Gerhard Richter bezit.

Anselm Kiefer - Trailer from Asger Hjort on Vimeo.


Anselm Kiefer @ Mass MoCA from Mass Moca on Vimeo.

Saturday, December 25, 2010

ANDREI ROITER IN GEMEENTEMUSEUM SCHIEDAM e.a.

24 DECEMBER 2010
Het Stedelijk Museum Schiedam heeft weer drie goede tentoonstellingen in huis:
- 1. De Verborgen Wereld van Eugene Brands. Veel onbekende tekeningen, maskers, schilderijen en foto's zijn onlangs ontdekt van deze veelzijdige en belangrijke kunstenaar die er mede voor gezorgd heeft dat Cobra in het Stedelijk te Amsterdam zijn eerste museale presentatie kreeg. De werken zijn wisselend van kwaliteit. Prachtige werken hangen naast krabbels die beter niet openbaar gemaakt moesten worden. De stichting Eugene Brands heeft de werken (nog) niet op de site gezet, daarom helaas geen voorbeelden.
- 2. Kunst uit Huis VI: de collectie Gerhard en Mariet Roetgering. Dit echtpaar heeft duidelijke bedoelingen met hun collectie. Ze zoemen in op Cobra, minimalisme en abstract expressionisme. Ze kopen niet alleen de bekende namen Wolvecamp, Appel, J.C. Vanderheyden, maar volgen ook Jaap Nanninga, Willem van Hecke, Otto Egberts en de minimalisten Leo Erb en Walter Leblanc.
Walter Leblanc

Leo Erb
-3. Andrei Roiter: Bon Voyage.
Geboren in 1960 kreeg hij onder Gorbatsjov de gelegenheid om als kunstenaar naar het westen te reizen voor tentoontstellingen. Hij ging met een kleine koffer voor twee weken weg. Het werden twintig jaar heen en weer reizen naar Moskou voor familiebezoek en naar Amsterdam en New York waar hij ateliers heeft. Daarnaast maakt hij exposities van zijn werken in de hele wereld.

BON VOYAGE(Z.J.)
de koffer is het symbool voor zijn kunstenaars zijn geworden. Dit is zijn oorspronkelijke koffer. Het symboliseert het reizen, maar door het gat dat hij erin gemaakt heeft, is het meer dan dat. Binnen en buiten zijn met elkaar verbonden, de koffer opent het perspectief op nieuwe horizonten, maar ook de blik naar binnen.
Ieder kan in de koffer kijken, maar daar is het zwart, de melancholie van de reiziger die nergens meer een thuis heeft.
DUST WATCHER(2009)
Roiter bouwt talloze gebouwtjes, gemaakt van restmaterialen. Ze hebben gemeen dat het uitkijkposten of wachtkamers of camera's zijn, die allemaal het wachten en het observeren verbeelden en daardoor ook het kunstenaarschap.

OLD JOKES(2010)
Een groot doek met een zwevend voorwerp: een boek met een handvat. Hij heef took diverse driedimensionale exemplaren gemaakt. Ik word van dit werk hebberig. Het is prachtig geschilderd, bijna monochroom en het verbeeldt voor mij het reizen op diverse lagen. In boeken kan je verre streken bezoeken en als je reist verdrijf je de tijd met lezen.
ONE WINDOW CABIN(2008)
Niet alleen maakt hij gebouwtjes. Hij schildert ze ook. Zwevend tegen een ondefinieerbare achtergrond.
PORTAL (2010)
De koffer heeft hji diverse malen geschilderd, dit doek is ruim 2,50 breed
MY RUSSIAN EYES(2010)
Een monochroom schildderij. De speciale humor van Andrei komt hierin tot uiting.
BEACH POTATO(Z.J.)
Een bewerkte foto die licht ironishc commentaar geeft op de american way of living.
TIME CAPSULE 2 (Z.J.)
Dit gevaarte uit stukjes leer, kachelpijepen en hout opgebouwd is als rugzak te dragen,
de vorm is duidelijk afgeleid van het hart, onze persoonlijke tijdcapsule, want stopt het hart, dan stopt voor ons ook de tijd.
THE ARCHITECT(2007)
Het doek doet lichtjes aan Magritte denken, die ook regelmatig zwevende rotsblokken creeerde. Hier is de dromer op de rots aan het verzinnen hoe hij de rots tot huis maakt, of droomt hij van een verre toekomst die hij zal moeten vormgeven?
THIS IS NOT A BATTLEFIELD(2008)
Dit schilderij roept onmiddellijk de rellen in Amsterdam op, waarbij de straatstenen in de richting van de M.E. gingen. toch is Amsterdam geen strijdtoneel.

Zoals te zien zijn de werken van Roiter zeer divers, niet alleen in materiaal, maar ook in voorstellingen en techniek. Het werkplezier spat er van af. Jammer genoeg ontbreekt het soms aan zelfkritiek. Een aantal werken konden beter in het atelier blijven als probeersels.

Monday, December 13, 2010

Nathaniel Mellors Cecily Brown en Scapino

december 2010

In de hallen Haarlem is het koud, maar de kunst verwarmt met de humor van Peter van Straaten en het werk van Nathaniel Mellors, die een merkwaardige soap presenteert en prachtige beelden die met de soap verbonden zijn.


Voor het eerst is er werk te zien van Cecily Brown, een Britse kunstenaar die naar Amerika verhuisde omdat ze geloofde dat daar haar werk meer waardering zou vinden. Aanvankelijk maakte ze abstract-expressief werk waarin seks een grote rol speelde. Nu neigt haar werk meer naar zuivere abstractie. De waardering voor haar werk is in de VS groot. Hier zal dat niet zo gauw gebeuren, daarvoor is het te druk, te vol.



Twools at the Opera.
De formule is nog lang niet uitgewerkt. 75 minuten non stop dans een aaneenschakeling van verschillende choreografieën door het hele gezelschap van Scapino. Elk jaar aan het eind van het seizoen staat Twools in de Rotterdamse Schouwburg. Het succes van Twools at the Opera bij het operafestival deed het gezelschap besluiten een remake te maken waarmee ze op toernee gaan.
De moderne dans en de klassieke operaklanken gaan goed samen. Minpuntje is dat de intermezzi vooral bestonden uit stukjes Julius Ceasar van Shakespeare. Het verband tussen deze stukjes slechte dans met woorden en de rest bleef onduidelijk.
voor de rest grote klasse met de stukken die Ed van der Wubbe zelf maakte ver boven de rest uit staken.
Het stuk met de rode jasjurken liet zien dat schoonheid in eenvoud kan zitten, het paste ook perfect op de muziek.

Thursday, November 25, 2010

DIX & CO: TE WAAR OM MOOI TE ZIJN

OTTO DIX (1891-1969) is een van de belangrijkste 20-eeuwse kunstenaars van Duitsland. Zijn werk wordt wel Kritisch Realisme genoemd. Zijn docentschap aan de Kunstacademie in Dresden heeft ervoor gezorgd dat hij vele navolgers kreeg, vooral oud-leerlingen. Hij legde de nadruk op het tekenen als voorbereiding op het schilderwerk. Daarbij moest men werken naar echte mensen. Ook het zelfportret zag hij als een belangrijk studiepunt. Voor de academie verzamelde zich mensen die graag model wilde zijn. Daardoor zie je diverse personen op meerdere werken terug. Het realisme moest kritisch zijn, dat wil zeggen commentaar geven op de (mis)toestanden in de maatschappij. Er heerste zeker in de beginjaren na WO 1 een uitgesproken communistische sfeer.
Het realisme betekende niet dat de werkelijkheid exact moest worden weergegeven. Het kritisch element vroeg om een expressionistische weergave.
De fascisten deden Dix en zijn navolgers in de ban. Toch vluchtte Dix niet. Hij schilderde in de jaren van Hitler keurige landschappen, om na de oorlog terug te komen met felle protesten, al waren ze wat tandlozer.
In de schildertechniek greep hijzelf terug op oude technieken. Eerst een temperalaag, dan de tekening, de hoofdkleuren en daarna de ophogingen. Ook veel van zijn leerlingen namen dat over.



DRIE PROSTITUEES (1925)

BERTOLD BRECHT (1926)

DRIE WENSCHES (1926)

VROUW OP EEN LUIPAARDVEL (1927)


ZELFPORTRET METMODEL

DE SCHILDER AAN HET WERK





BORDEELSCENE (1930) -RUDOLF BERGANDER (1909-1970)

WERKELOZE HAVENARBEIDER (1932)- HEINZ HAMISCH

PORTRET VAN DE ARCHITECT BURCKHARDT (1930) OTTO GRIEBEL(1895-1972)

ZELFPORTRET (1936) -CURT QUERNER(1904-1976

PORTRET- LEA GRUNDIG(1906-1977)

DUBBELPORTRET DIX & GUNTHER
(1920) - KURT GUNTHER (1893-1955)

NAAKT- KURT GUNTHER

LIEFDESPAAR(1928)- KURT GUNTHER

RUDOLF DISCHINGER (1904-1988)

Wednesday, November 24, 2010

FIERET, HEYBOER EN TICHY

november 2010

Het is altijd een genoegen om het Fotomuseum in den Haag te bezoeken. Daar verrassen ze je vaak met verrassende exposities. De drie fotografen die ze nu bij elkaar hebben gebracht hebben veel gemeen.
- Het zijn opgeleide fotografen,
- Geld interesseert hun niet,
- Ze gebruiken slecht materiaal of verwaarlozen het.
-Ze delen een obsessie voor vrouwen.
De beroemdste van hen is Miroslav Tichy(1926). Met zelfgebouwde camera's bespiedt hij vrouwen die hij fotografeert.
Zijn armoedig onderkomen telt tientallen opnamen. Belichting, kadrering, scherp stellen interesseren hem niet.
Een buurjongen zag de foto's en bracht ze in de buitenwereld. De foto's zijn zeer in trek bij verzamelaars.

CAMERA
Z.T.
Z.T.

Gerard Fieret (1924-2009) verliet de academie als schilder en tekenaar. In de jaren zestig begon hij als een gek te fotograferen.
Alles in zijn omgeving werd gefotografeerd. Vooral jonge vrouwen, die hij vroeg naar zijn atelier te komen. De ongedwongen, bijna voyeuristische foto's hadden succes. Hij fotografeerde graag met wegwerpcamera's of met gebruikte of verouderde filmpjes. De foto's bewaarde hij onzorgvuldig en de negatieven propte hij in jerrycans. Paranoia deed hem zijn werk voorzien van stempels en handtekeningen dwars door de voorstellingen heen. Eind jaren zeventig hield het fotograferen op.
Hij leefde als kluizenaar in een tuinhuisje, waar het een grote rotzooi was. Na zijn dood werden vele nog niet afgedrukte fimpjes teruggevonden. Aangezien hij zijn hele nalatenschap aan het museum schonk, zal daar over enige tijd nieuwe Fierets te zien zijn. Zijn werk brengt in de kunsthandel veel geld in het laatje.
ZELFPORTRET
Z.T.
Z.T.

Anton Heyboer(1924-2005) besloot in de jaren zeventig om zich ver buiten het stadsleven te vestigen. In de jaren vijftig en zestig had hij aardig wat verdiend met zijn schilderijen en prenten. Hij kocht een paar kleine Hasselblatts en legde de totstand- koming van zijn kluizenaarsplek in De Ilp vast. Hij bleef fotograferen bij het komen van zijn vier vrouwen met wie hij een commune vormde en die hem hielpen bij zijn werk.
ERF DE ILP
My Living Place

LOUISE BOURGEOIS & HANS BELLMER

november 2010
LOUISE BOURGEOIS werd in 1911 in Parijs geboren. Haar ouders waren tapijtmakers. Al jong hielp zij hen in het atelier. Zij studeerde wiskunde en daarna volgde zij de kunstacademie. In 1938 vertrok zij naar Amerika met haar man. In 1947 begon zij te exposeren met beelden vooral van hout. Pas in de jaren zeventig na de dood van haar man en van haar vader kreeg de kunstwereld weer belangstelling voor haar. Haar werken werden erotisch geladen. Ze kwam naar buiten met haar levensverhaal, dat gretig op haar werken werd gelegd. Haar vader nam zijn maitresse in dienst als dienstmeisje en hield zijn gevoelens voor haar niet geheim. Haar moeder verdronk in de rivier achter haar huis. Louise achtte haar vader schuldig. De haat/liefdegevoelens voor de vader, lees man, maakten haar beelden androgyn. Een samengaan van mannelijke en vrouwelijke elementen. Later voegde ze er aan toe, dat ze graag doeken uitwringt met daarbij de gedachte aan de maitresse en haar vader, die zij beiden ook uit zou willen wringen.
Haar spinnenbeelden noemt zij Maman.
Ze is altijd blijven doorwerken en genoot van de publiciteit. In 2010 stierf zij nadat zij net klaar was met de samenstelling van deze tentoonstelling die eerst in Berlijn en nu in Den Haag is te zien.


Petite Maman

BEELD LB

TEKENING LB


FILLETTE LB

CELL LB

Hans Bellmer(1902-1975) volgde lessen op de Technische Universiteit in Berlijn omdat zijn vader dat wilde. Daarnaast volgde hij de lessen van Georg Grosz die hem aanraadde naar Parijs te gaan. die raad volgde hij graag op om zich zo volledig op de kunsten te richten. Hij nam tekentechnieken over van de surrealisten (frottages, bijv) maar richtte zich vooral op fotografie. Hij ging aan de gang met onderdelen van etalagepoppen en maakte zelf bewegende delen. De onderdelen combineerde hij zo, dat ze erotisch en tegelijk sadistisch leken. Ook hij kreeg met Freudianen te maken die zijn werk zagen als uitingen van een perverse geest.

Vanaf 1953 leefde en werkte hij samen met de schozfrene en depressieve schrijfster Unica Zum. Zij zonderden zich steeds meer af en experimenteerden met hun poppen, maar ook met bondage. In 1975 spronmg Unica haar dood tegemoet. Enige tijd later gevolgd door Hans.

ZELFPORTRET HB

FOTO HB


POUPEE HB


HALVE POP HB

POP HB

De beide kunstenaars zijn beide in de jaren dertig in Parijs in contact geweest met de surrealisten. Maar ze hebben elkaar nooit ontmoet.
Ze zijn nu samen te zien in de tentoonstelling Double Sexus . Volgens het persbericht zijn er overeenkomsten in hun werk:

Lichamen zijn vervormd, ledematen missen of worden juist verdubbeld en mannelijke en vrouwelijke kenmerken smelten samen tot androgyne wezens. In Double Sexus gaat het werk van Bellmer en Bourgeois voor de eerste keer een spannende dialoog aan. Gemeenschappelijke thema’s als vrouwelijke fantasieën, mannelijke angsten, dubbelzinnigheid van geslacht en de zoektocht naar de eigen identiteit sluiten goed aan bij de actualiteit. Door de emancipatie staat de traditionele rol van zowel de man als de vrouw op losse schroeven